صادق هدايت: روز آخر

به روايت استاد بهرام بيضايي

عصر 7 آوريل 1951م و 18 فروردين 1330 خورشيدي؛ پاريس

در عصر ابري دل ‌گرفته، وقتي صادق هدايت، نويسنده ي چهل‌وهشت ساله
ي ايراني مقيم موقت پاريس، به سوي خانه‌اش در محله هجدهم، كوچه ي
شامپيونه، شماره ي 37 مكرر مي ‌رود، دو مرد را مي ‌بيند كه بيرون خانه‌اش
منتظرش هستند. آن‌ها ازش مي ‌پرسند كه آيا از اداره ي پليس مي ‌آيد و آيا
جواز اقامت پانزده روز بعدي را گرفته؟ آن‌ها با او در خيابان‌ها راه
مي‌افتند و حرف مي ‌زنند: رفتن پي تمديد اقامت، آن هم با خيالي كه تو
داري! هدايت مي ‌گويد: من خيالي ندارم! يكي شان مي‌خندد: البته كه نداري!
خودكشي؟ اين‌جا پاريس است؛ و آن هم اول بهار! در هواي خاكستري پيش از
غروب، آن‌ها در دوسويش از پي مي‌آيند و ازش مي‌پرسند چه فايده‌اي دارد
زنده بماند؟ اين زندگي كه پانزده روز يك بار تمديد مي‌شود! آيا نمي‌داند
كه هيچ اميدي نمانده است....