داستان
زندگي هلن کلر، داستان زندگي کودکي است که در سن 18 ماهگي ناگهان ارتباطش
با دنياي بيرون قطع شد. اما او چنان محکم و آرام در برابر ناملايمات پيش
رفت که توانست نبرد موفقيت آميزي براي ورود دوباره خود به همان دنيا را
داشته باشد.
کودکي را کم کم سپري نمود و به بانويي بسيار باهوش و
حساس تبديل شد که قادر به نوشتن و صحبت کردن بود و به طور خستگي ناپذيري
براي بهبود حال ديگران تلاش مي نمود.
هلن،در 27 ژوئن 1880 در
«توسکامبيا آلاباما» متولد شد. زندگي واقعي او در يک روز ماه مارس سال
1887 وقتي که تقريباً 7 ساله بود، شروع شد. او از اين روز به عنوان
مهمترين روزي که در زندگي به خاطر دارد ياد مي کند. روزي که «آني ساليوان»
با سابقه 20 ساله در مدرسه «پرکينز» نابينايان به عنوان معلم او وارد
زندگيش شد.
آني و هلن از زمان آشنايي هميشه با هم بودند تا اين
که آني در سال 1936 چشم از جهان فرو بست. هلن حتي وقتي که دخترک کوچکي بود
بسيار مشتاق ورود به دانشگاه بود. او سرانجام در سال 1900 وارد دانشگاه
«رادکليف» و در سال 1904 فارغ التحصيل شد.
بنابراين او اولين فرد
نابينا- ناشنوايي بود که از دانشگاه فارغ التحصيل شد. در طي اين سال ها
آني ساليوان با تلاش بي وقفه خود کتاب ها را مي نوشت و در اختيار شاگردانش
مي گذاشت.
هلن کلر از زماني که هنوز در دانشگاه «رادکليف» دانشجو
بود، نگارش را آغاز کرد و اين حرفه را 50 سال ادامه داد.
علاوه بر
" زندگي من" ، 11 کتاب و مقالات بيشماري در زمينه نابينايي، ناشنوايي،
مسائل اجتماعي و حقوق زنان به رشته تحرير در آورده است.
هلن کلر با
وجود علايق بسياري که داشت اما هرگز نياز نابينايان و نابينا- ناشنوايان
ديگر را از نظر دور نمي کرد. او
دوست شخصي دکتر «پيتر سالمون» ، مدير
اجرايي خدمات هلن کلر براي نابينايان بود (که بعدها به عنوان خانه صنعتي
نابينايان مشهور شد) و او را در تأسيس مرکزي ياري نمود که به عنوان مرکز
ملي هلن کلر براي جوانان و بزرگسالان
نابينا- ناشنوا نام گرفت. هلن از
تعداد بسياري از مراکز و امکاناتي که توسط IHB فراهم شده بود ، بازديد
کرد.
در سال 1936، هلن کلر به «کانکتيکات وستپورت » رفت،
جايي که تا پايان عمر خود يعني تا ژوئن
1968 و سن 87 سالگي در آنجا
بود.
در مراسم تدفين او سناتور «ليستر هيل» درباره او چنين
گفت: «او زنده خواهد ماند و يکي از چند نام جاويداني است که متولد شده اند
اما نه براي مردن. روح او براي هميشه باقي مي ماند و نسلها مي توانند
داستان هاي بسياري را از زني روايت کنند و بخوانند که به جهانيان نشان داد
هيچ مرزي براي شجاعت و ايمان وجود ندارد.»
هلن کلر در وصف و
گراميداشت ياد معلم خود چنين سروده است :
به عمق نوميدي رسيده
بودم و تاريکي چتر خود بر همه چيز کشيده بود که عشق از راه رسيد و روح
مرا رهايي بخشيد.
فرسوده بودم و خود را به ديوار زندانم مي کوبيدم.
حياتم تهي از گذشته و عاري از آينده بود و مرگ موهبتي بود که مشتاقانه
خواهانش بودم. اما کلامي کوچک از انگشتان ديگري ريسماني شد در دستانم، به
آن ورطه پوچي پيوند خورد و قلبم با شور زندگي شعله ور شد. معناي تاريکي
را نمي دانم، اما آموختم که چگونه بر آن غلبه کنم.
عکس
هلن کلر پس از 120سال 
عکس کودکي «هلن‌کلر» به همراه معلمش «آن سوليوان» پس از
120 سال توسط يک گروه تحقيقاتي در موسسه انسان شناسي پيدا شد.
به
گزارش خبرگزاري «سي.ان.ان»، اين عکس در تابستان 1888 گرفته شده و هلن‌کلر 8
ساله در کنار معلم خود نشسته و عروسک مورد علاقه‌اش را در آغوش گرفته است.
اين عکس بيش از يک قرن در آلبوم پيرمردي 87 ساله بوده که مادرش همبازي
«هلن کلر» اين دختر کر و لال بوده است. به گفته «تکستر اسپنسر» مادرش که
چهار سال از کلر بزرگتر بوده، تعطيلات تابستاني خود را در کيپ کودCape
Codeبا هلن کلر بازي مي‌کرده است.
اسپنسر آلبوم عکس و خاطرات و
نا