هشت موضوع شگفت انگيز از زندگي آلبرت انيشتين که شما هيچ گاه آنان را نمي دانستيد. بله، همگي ما مي دانيم که

 انيشتين اين فرمول (e=mc2) را کشف کرد. اما واقعيت آن است که چيز هاي کمي در مورد زندگي خصوصيش مي دانيم، خودتان

 را با اين هشت مورد، شگفت زده کنيد!

1- او با سر بزرگ متولد شد

وقتي انيشتين به دنيا آمد او خيلي چاق بود و سرش خيلي بزرگ تا آنجايي که مادر وي تصور مي کرد، فرزندش ناقص است، اما

 بعد از چند ماه سر و بدن او به اندازه طبيعي باز گشت.

2- حافظه اش به خوبي آنچه تصور مي شود، نبود

مطمئناً انيشتين مي توانسته کتاب هاي مملو از فرمول و قوانين را حفظ کند، اما براي به ياد آوري چيز هاي معمولي واقعاً حافظه

 ضعيفي داشته است. او يکي از بدترين اشخاص در به ياد آوردن سالروز تولد عزيزان بود و عذر و بهانه اش براي اين فراموشکاري،

 مختص دانستن آن ( تولد ) براي بچه هاي کوچک بود.

3- او از داستان هاي علمي- تخيلي متنفر بود

انيشتين از داستان هاي تخيلي بيزار بود. زيرا که احساس مي کرد، آنها باعث تغيير درک عامه مردم از علم مي شوند و در عوض

 به آنها توهم باطلي از چيزهايي که حقيقتاً نمي توانند اتفاق بيفتند مي دهد.

به بيان او "من هرگز در مورد آينده فکر نمي کنم، زيرا که آن به زودي مي آيد." به اين دليل او احساس مي کرد کساني که به طور

 مثال بشقاب پرنده ها را مي بينند بايد تجربه هايشان را براي خود نگه دارند.

4- او در آزمون ورودي دانشگاه اش رد شد

در سال 1895 در سن 17 سالگي، انيشتين که قطعاً يکي از بزرگترين نوابغي است که تاکنون متولد شده، در آزمون ورودي

 دانشگاه فدرال پلي تکنيک سوئيس رد شد.

در واقع او بخش علوم و رياضيات را پشت سر گذاشت ولي در بخش هاي باقيمانده، مثل تاريخ و جغرافي رد شد. وقتي که بعد ها

 در اين رابطه از او سوال شد؛ او گفت: آنها بينهايت کسل کننده بودند، و او تمايلي براي پاسخ دادن به اين سوالات را در خود

 احساس نمي کرد.

5- علاقه اي به پوشيدن جوراب نداشت

انيشتين در سنين جواني يافته بود که شصت پا با عث ايجاد سوراخ در جوراب مي شود. سپس تصميم گرفت که ديگر جوراب به پا

 نکند و اين عادت تا زمان مرگش ادامه داشت.

علاوه بر اين او هرگز براي خوشايند و عدم خوشايند ديگران لباس نمي پوشيد، او عقيده داشت يا مردم او را مي شناسند يا نمي

 شناسند. پس اين مورد قبول واقع شدن ( آن هم از روي پوشش ) چه اهميتي مي تواند داشته باشد؟

6- او فقط يک بار رانندگي کرد

انيشتين براي رفتن به سخنراني ها و تدريس در دانشگاه ، از راننده مورد اطمينانش کمک مي گرفت. راننده وي نه تنها ماشين او

 را هدايت مي کرد ، بلکه هميشه در طول سخنراني ها در ميان شنوندگان حضور داشت.

انيشتين، سخنراني مخصوص به خود را انجام مي داد و بيشتر اوقات راننده اش، به طور دقيقي آنه