1389/04/20

روز يکشنبه در مسابقه فينال جام جهاني پهلوانان سرخ- لقبي که در اسپانيا به تيم ملي فوتبال آن کشور داده اند- با رسالتي بزرگ به زمين خواهند رفت. و آن افزودن دستاورد بزرگ ديگري بر ثمرات حرکت همه جانبه مردمان اسپانيا به سوي آينده اي بهتراست که از سه دهه پيش آغاز شد.

اکثر کارشناسان فوتبال رسيدن دو تيم هلند و اسپانيا به مرحله نهايي جام جهاني امسال را براي هر دو طرف دستاوردي بحق مي دانند. شايد شناخته شدگان و اميدواران آمريکاي جنوبي زود حذف شدند، شايد آلمان جوان و متفاوت هنوز به مرحله بلوغ نرسيده، شايد تنومندان غنا بدشانسي آوردند.

در هر حال در پايان، هلند و اسپانيا که هر يک به نوع خود صاحب سبک و سابقه هستند ممکن است براي اولين بار جام جهاني را به خانه ببرند. هلند بنيانگذار نوع فوتبالي است که به «فوتبال تمام عيار» معروف شد و اسپانيا سرزميني است که نه بازيکنان و نه مردم آن فوتبال بدون زيبايي و کرشمه را نمي پسندند.

براي اسپانيا رسيدن به فينال جام جهاني يک افتخار و در عين حال موعدي براي اثبات آن چيزي است که از نگاه بسياري به ثمر رساندن يک تلاش طولاني است.

فينالي بدون سابقه
تيم هاي اسپانيا با دوازه دوره و هلند با نه دوره حضور در جام جهاني تاکنون در هيچ يک از رقابت هاي مهم بين المللي در برابر يکديگر قرار نگرفته اند. در شش بازي گذشته خود در اين جام جهاني هم تناسب گل هاي زده و خورده مشابهي دارند. تنها تفاوت براساس اطلاعات وب سايت فيفا اين است که تيم هلند تاکنون ?? ولي اسپانيا سه کارت زرد گرفته است.

هلند دو بار در سال هاي ???? و ???? به فينال جام جهاني رسيد اما افتخارهاي بزرگ اسپانيا قهرماني جام ملتهاي اروپا در سال ???? و ???? است.

از حلقه هاي تماس ديگر در تاريخ فوتبال دو کشور مهاجرت يوهان کرايف ستاره فوتبال هلند به اسپانيا و بازي و سپس مربي گري باشگاه بارسلونا بود. هنوز هم در ميان فوتبال دوستان نسل قبلي اسپانيا فارغ از علائق باشگاهي، او شخصيتي دوست داشتني است. بايد ديد در روز فينال قلب کرايف چند بار در ثانيه و هر بار براي کدام تيم مي تپد.

از فوتبال گذشته سابقه ديگر رويارويي دو طرف به قرون شانزدهم و هفدهم ميلادي باز مي گردد که هلند امروزي که در زبان اسپانيايي «سرزمين هاي پست وکم ارتفاع» خوانده مي شود بخشي از امپراطوري مقدس و زير سلطه شاهان اسپانيايي- اتريشي بود. جنگها درگرفت تا بالاخره ساکنان سرزمين هاي پست به نوعي استقلال رسيدند.

فوتبال آيينه اي در برابر هر جامعه
بدون پرداختن به تحليل هاي جامعه شناسانه که قاعدتا يک روز مانده به فينال جام جهاني مجال آن نيست بايد اشاره کرد که براي بسياري، از جمله اسپانيايي هاي امروز، فوتبال نمادي از يک نوسازي و تحول جمعي است. بسياري اسپانيا را به خاطر مردمان پر حرارت، گاوبازي و يا موسيقي و رقص فلامينکو مي شناسند ولي در اين روزها مادريد و شهرهاي ديگر اسپانيا شاهد چيزي فراتر از شور و حرارت خام و يا پايکوبي بر هر مناسبتي است.

فوتبال اسپانيا همچون عرصه هاي ديگر حيات روزمره اين کشور در نيمه قرن بيستم راه ناهمواري را طي کرده است. در دوران ديکتاتوري فرانکو فوتبال نيز حکومتي وفرمايشي بود. شور آزادانه نهفته در اين ورزش در قالب هاي غير انساني و ناجوانمردانه براي بهره برداري هاي سياسي به کار گرفته مي شد. به عنوان مثال گفته مي شود که قبل از مسابقات مهم باشگاه رئال مادريد (که باشگاه دولتي تلقي مي شد) با حريفان نيرومندي مثل بارسلونا، ماموران حکومتي به رختکن تيم مقابل رفته و براي آنها خط و نشان مي کشيدند. و يا در جام ملت هاي اروپا هر گاه تيم اسپانيا با تيم اتحاد شوروي سابق يا کشورهاي ديگري از بلوک شرق روبرو مي شد، از ديد حکومتگران و کليسا عرصه نبرد بين کاتوليک هاي خداپرست با کفار کمونيست بود.

با پايان سلطه حکومت فرانکو و گذار به دمکراسي، اسپانيا در کنار تمام کمبودهايش به دستاوردهاي فراواني رسيده است. يکي از مهمترين عرصه ها احترام به حقوق مدني و حقوق اقليت هاي قومي، جنسي و ديني است. گشايش فضا و آزادي هاي فردي و اجتماعي و کوتاه شدن دست دولت، شرايط را براي شکوفايي از جمله در زمينه ورزش فرام کرده است. در يک دو دهه اخير ورزشکاران اسپانيايي در زمين هاي تنيس، امواج قايقراني و پيست هاي موتور سواري و اتومبيل راني گرفته تا ميادين فوتبال، بسکتبال و واليبال و هندبال موفقيت هاي فراواني کسب مي کنند.

روحي جوان و جستجوگر در پي تثبيت خويش
فوتبال امروز اسپانيا مديون تحولات عمومي اين جامعه در دو يا سه دهه اخير است. اکثر مسئولين و راهبران فوتبال