1387/04/13

واژه ­ي ايران در فارسي باستان «آئيريانا» (airya) و در فارسي ميانه به شکل «اِران» (er?n) بوده، و برگرفته از شکل‌ قديمي «airya nama» و به معناي «سرزمين مردمان اصيل» است. واژه ­ي «آريا» در زبان‌هاي اوستايي، فارسي باستان و سنسکريت به ترتيب به شکل‌هاي «اَيريه» (airya)، «اَريه» (?riya)، «آريه» (arya) به کار رفته‌است. همچنين در زبان سنسکريت «اريه» (ariya) به معني سَروَر و مهتر و «آريکه» (aryaka) به معني مَردِ شايسته? بزرگداشت و حرمت است و آريايي به‌زبان اوستايي «ائيرين» (airyana) و به زبان پهلوي و فارسي دري «اير» خوانده مي‌شود و ايرج به زبان آريايي "airya" است. اير در واژه به‌معني «آزاده» و جمع آن «ايران» به‌معني «آزادگان» است. نام ايران در لغت به معني «سرزمين آرياييان» است و مدت‌ها پيش از اسلام نيز نام محلي آن نيز ايران، اران، يا ايرانشهر بود.، البته از ??? سال پيش از ميلاد تا ???? در عرصه بين‌المللي با نام «پرشيا» شناخته مي‌شد که در سال ???? در شرف تأسيس ليگ ملل با درخواست رسمي رضاشاه پهلوي همان نام بومي کشور (ايران) در عرصه بين‌الملل هم مورد کاربرد قرار گرفت. نام «پرشيا» همچنان متناظر نام ايران است و در زبان‌هاي اروپايي به دليل سابقه تاريخي - فرهنگي‌اش مصطلح است اما در اخبار سياسي بيشتر از نام ايران استفاده مي‌شود. بيشتر نمايشگاه‌هاي بزرگ فرهنگي- هنري ايران که در سال‌هاي اخير در اروپا برگزار شده مانند «هفت هزار سال هنر ايران» و «امپراتوري فراموش شده» نام «پرشيا» را در عنوان خود داشته‌اند.