وقتي که اسکندر جهت فتح ممالک از شهرها مي گذشت به شهري در اقصاي غرب رسيد که در آب وهوا و نعمت و صفا نظير او رانديده بود.فرمان داد تا درآنجا سراپرده زنند . ناگاه به قبرستان آنجا رسيد و ديد بر سر قبر يکي نوشته شده عمر او يکسال و بر ديگري سه سال و بر ديگري پنج سال و هيچ يک را بيش از پانزده يا بيست نديد،تعجب کرد چگونه در چنين آب و هوا و نعمت فراوان عمر اندک باشد!!!

دستور داد جمعي از اعيان و کهن سالان شهر را حاضر کردند و از معماي عمر کم مردم پرسيد.

آنها گفتند اموات ما نيز مانند ما عمر طولاني داشتند ولي روش ما اين است :

که از ايام زندگاني خود ، آنچه را براي تحصيل علم و دانش وتکميل نفس گذرانديم از عمر خويش شماريم و بقيه را باطل و بيهوده دانيم، پس هرکه از ما درگذرد آن مقدار زمان را حساب کنند و بر قبر او بنويسند کحه با علم و دانش بوده است!!!