معناي آدم

شگفتا

 هزاران آفرين بر تو دلارامي دل انگيزي
قيامت قامتي داري چه بنشيني چه برخيزي
سراپا گلبني جانا مگر باغ همزادي
گل اندامي گل آميزي گلاب افشان و گلبيزي
ز دلها آفرين خيزد چو چشمت را بگرداني
شوند اينه ها حيران چو زلفت را به رخ ريزي
بهاران سر انگشت هزاران غنچه روياند
اگر بر شاخه ي خشکي چو برگ گل بياويزي
نسيم زلف جانبخشت درختان را به رقص آرد
تو پيک نو بهاراني مسيح فصل پاييزي
کند بلبل غزلخواني اگر گيسو برافشاني
گلاب افشان شود شبنم اگر با گل در آميزي
ميان غنچهها منشين کهترسم گل به رشک ايد
بدين نازک تني بايد که از گل ها بپرهيزي
 ز بلبل نغمه برخيزد اگر در باغ بنشيني
به پيشت سرو بنشيند اگر از سبزه برخيزي
تو در آغوش پيراهن چو ماهي در دل ابري
مبادا از شبم چون خنده ي مهتاب بگريزي
من از بيداد مجنوني اگر همتاي فرهادم
تو از غوغاي ليلايي دو صد شيرين پرويزي
بدين تاب سر گيسو چرا از غصه بي تابي
فداي مستي چشمت چرا از گريه لبريزي
شگفتا قند ميسايي بدين شيرين سخن گفتن
 ز لبها گل برافشاني ز ني ها شکر انگيزي
 

کهنه زدايي

فريبايي

فرهاد يکه تاز

پروانه باز

نقش بي نگار

به بستان ها نسيم نو بهار
به جنگل ها سرود آبشارم
به هر صحرا پيام فرودينم
به هر گلشن نواي جويبارم
به چشم مهوشان الماس اشکم
به گوش نازنينان گوشوارم
ز عهد کودکي درس محبت
چ خوش تعليم داد آموزگارم
 منم نقاش و با اشکي چو شنگرف
زنم بر چهره نقشي بي نگارم
گلنداما به گيوسي تو سوگند
که بي چشمان مستت در خمارم
اگر يارم شوي منت پذيرم
و گر خوارم کني خدمتگزارم
اگر جان بردم از چنگ غم تو
به چشمانت که از جان شرمسارم
من آن يعقوب غمگينم که عمريست
ز هجران دو يوسف اشکبارم
زمانه ديدن من بر نتابد
 که چون خاري به چشم روزگارم
به در بردم ز ميدان گوي معني
که در دشت بلاغت تکسوارم
به جمع دوستان صفرم ز تسليم
و گر دشمن بر ايد صد هزارم
 غلام آن حريفانم که دانند
به ملک لفظ و معني شهريارم
رسد روزي که دشمن هم ز خجلت
گل اشکي فشاند بر مزارم
 

ميهمان گل

در فصل گل چو بلبل مستم به جان گل
بلبخند مي زنم چو بيابم نشان گل
در جشن باغ خنده ي گل را عزيز دار
شادي گزين که دير نپايد زمان گل
در بستري ز عطر بخواباندت به ناز
يک شب اگر به باغ شوي ميهمان گل
گل را مچين ز شاخه که گريان شود بهار
با گل وفا کنيد شما را به جان گل
 آغوش خويش بستر بلبل کند ز مهر
اي جان من فداي دل مهربان گل
وقتي تگرگ مي شکند جام لاله را
از داغ او به گريه فتد باغبان گل
گويد که عمر مي گذرد با شتاب باد
بشنو حديث رفتن خود از زبان گل
گر عاشقي بيا و ببين لطف عشق را
شبنم چه نرم بوسه زند بر دهان گل
 الماس دانه دانه ي شبنم به گل نگر
بس ديدنيست چهره ي گوهر نشان گل
دست بهار گوهر باران صبح را
همچون نگين نشانده چه زيبا ميان گل
به به چه دلرباست که ماهي در آفتاب
زلف بلند خويش کند سايبان گل
کو شهرزاد عنچه لبم در شب بهار ؟
تا بشنوم به بوسه از او داستان گل
 

الاهي