دنياي شعر

نجوا

تعداد بحث های ایجاد شده: 53
امتیاز بحث های ایجاد شده: 93

تعداد بازدید: 786

امتیاز بحث: 0

فريدون توللي	1388/02/14

به سال 1296 هجري شمسي در شهر شاعرپرور شيراز، جلال توللي داراي فرزندي شد که او را فريدون ناميد. فريدون در همان شهر زادگاه خود به دبيرستان رفت و سپس رهسپار تهران شد و در رشت? باستان‌شناسي دانشگاه تهران، مدرک کارشناسي گرفت. نخستين کار دولتي او در ادار? ثبت اسناد و املاک آن روزگار بود، اما پس از چندي به ادار? باستان‌شناسي انتقال يافت تا در رشت? تحصيلي خود به خدمت ادامه دهد. فريدون توللي همانند بسياري از شعرا و ادباي همدور? خود، در کنار شغل رسمي که براي گذراندن زندگي به آن مي‌پرداخت، در خلوت، احساسات سرشار و ذوق لطيفش را در قالب شعر مي‌سرود. او سراينده‌‌اي‌ست که طبع روان خود را هم در عرص? شعر کهن و هم شعر نو آزموده و به راستي که به تأييد صاحب‌نظران از اين آزمون سربلند بيرون آمده است. اين شاعر شيرازي همچنين حکاياتي به نظم و نثر دارد که به شيو? ادباي پيشين، مسجع و قافيه‌دار مي‌باشد. موزوني اين آثار که ظرافت و مهارتي ويژه از زواياي نهاني استعداد هنرمند را آشکار کرد، با تحسين و تشويق بسياري از هنرشناسان و اهل قلم رو به رو شد. استقبال از سروده‌ها و نوشته‌هاي توللي تا آنجا بالاگرفت که برخي از آثار او به زبان‌هاي ديگر نيز ترجمه شد. عناوين زير را مي‌توان يادگارهاي گران‌قدر اين هنرمند دانست: «رها» مجموع? شعر، «التفاصيل» به نظم و نثر، «کاروان» شعر به شيو? کهن، «نافه» شعر نو، «پويه» مجموع? غزليات و قصايد. فريدون توللي که در سال‌هاي واپسين خدمت، رياست کاوش‌هاي باستان‌شناسي استان فارس را بر عهده داشت، در خرداد ماه سال 1364 در شيراز ديده بر دنياي خاکي فروبست. پيکر اين شاعر نيکوسخن را در محوط? آرامگاه حافظ ـ شاه شعراي شيراز و پارسي‌سرايان ـ درون مقبر? خانوادگي او جاي دادند.

نظرات کاربران

ترتیب نظرات: جدیدترین به قدیمی ترین

نجوا (1388/02/14 12:51:4)

تا آخرين نفس !

تا آخرين نفر
تا آخرين نفس
کوشيم و بشکنيم
ديوار ِ اين قفس
از دامن ِ خليج - تا سينه ي کوير - تا ساحل ِ ارس
فرجام ِ ننگ و ، روز ِ جنگ و ، جنگ ِ زندگيست
آغاز ِ افتخار
ايان ِ بندگيست
پايان ِ آن شکنج و رنج و ، سرفکندِ گيست
دل ها ، پر از اميد
جان ها ، پر از هوس
*
هنگام ِ گام و گام ِ کام و ، کام ِ آشناست
نصرت نصيب ِ دوست
دشمن اسير ِ ماست
تا مشت ِ خلق و ، پشت ِ خلق و ، عزم رهنماست
زرها ، رهد ز خاک
گل ها ، دمد ز خس
*
ز آن شرزه شير ِ پير ِ طعمه گير ِ تيره بخت
بر جا ، نمانده تاج
برپا ، نمانده تخت
سيلاب ِ درد و ، خشم ِ مرد و آن نبرد ِ سخت
ششدر صفت ، به بست
راهش ، ز پيس و پس
*
دل پيش ِ رهبر است و ، گوش ِ ما ، به پند ِ او
با حبس و زجر ِ او
با کند و بند ِ او
فرمان ِ عزم و ،؛ عزم ِ رزم و ، رزم ِ ملت است
در کاروان ِ ما
فرياد ِ هر جرس
*
کوشيم و بر کنيم و بفکنيم و بشکنيم
آن ف مايه هاي ِ رنج
آن ، پايه هاي ِ درد
جوشيم و ، سرنهيم و ، جان دهيم و ، وارهيم
با پشتکار ِ خويش
بي انتظار ِ کس
*
تا آخرين نفر
تا آخرين نفس
کوشيم و بشکنيم
ديوار ِ اين قفس
همدوش و ، همعنان و ، هم شعار و ، هم نفس

نجوا (1388/02/14 12:50:43)

موج ِ نو

اي که ، به نام ِ خوش ِ " نو آوري "
کشت ِ سخن را ، به درو ، آوري !
هر چه ، که نوشد ، نه پسند ِ دل است
بس نوِ بيهوده ، که بر باطل است !
لاشه ، بر اورنگ ِ خوش ِ خسروي
مغز ِ تو ، آزرده کند ، از نوي !
تا که در آن دخمه ؛ نگيرد قرار
زنده کند ، از دم ِ گندش ، فرار
نيز ، هر آن کهنه ، که بيني به پيش
صورت ِ بطلان ، نپذيرد به خويش
باده ي ديرينه ، ز نو ، خوشتر است
قطره ، چو ماند به صدف ، گوهر است
چامه ، اگر چامه ي سعدي بود
رشک ِ سخن گستر ِ بعدي بوَد !
شيوه ي حافظ، به کهن پيکري
پنجه زند ، بررخ ِ " نو آوري "
شعر ِ نظامي ، که جان زا و پر است
در صدف ِ بطن زمان ، چون دُر است
و آن دم ِ شورافکن ِ استاد ِ طوس
تا به ابد بر تو خروشيد ، چو کوس !
نغمه ي خيام ِ رباعي طراز
کهنه کجا شد ، به نشيب و فراز ؟
فخر تواند ، اينهمه نام آوران
باده ي ديرينه ، به جام آوران
*
گر تو ، بدين موج ِ نو ، آيي برون
ننگ جهاني ، به گذشت ِ قرون !
ياوه ، اگر کهنه ، اگر ن بود
کي بي سرش ، ارزش ِ يک جو بود !
من ، نه برآنم ، که به نظم ِ بحور
زنگي ِ ژوليده ، شود رشک ِ حور !
يا ، چو تو را " قافيه " آيد به گفت
گوهر ِ تابان شودت ، حرف ِ مفت !
ليک ، بر آنم ، که گر آن تازه ها
چهره ، فروشويد ، ازين غازه ها
زشتي ِ آن ياوه ، دو چندان شود
صورتگي ، بي لب و دندان شود !
اي که ، گريزي ز کهن ، سوي ِ نو
ساز ِ من ، از پرده ي ديگر ، شنو
بر تن ِ انديشه ، به هر چامه اي
بحر و قوافي چه بود ؟ جامه اي
بر تن ِ کاهيده ، ز رنج ِ وبا
بحث ِ پزشکان ، نبود ، در قبا !
جامه ، ز تن گر فکند، تندرست
با تن ِ بي جامه ، دلير است و چست
در " يرقان " علت ِ زردي شناس
گوهر ِ مرد ، از در ِ مردي شناس
درد ِ جگر ؛ جز تب زرداب نيست
چاره ي صفرا زده ، سرخاب نيست !
زاده ي انديشه ، اگر سرخوش است
هرچه ، بپوشي به تنش بر ، خوش است
در دل ِ هر تازه ، اصالت مبين !
ياوه مگو ، خواب ِ رسالت مبين !
تازه پلاس ، ارچه نوين پيکر است
اطلس ِ ديرينه ، از آن خوشتر است
پيش ِ هنر ، کوس ِ تعصب مزن
سکه ، به بازار ِ تقلب مزن !
کهنه و نو ، هر دو ، چو بي غش بود
اهل ِ نظر را ، همه دلکش بود
*
اي که به " انديشه " زبون آمدي
راهي ِ سامان ِ جنون آمدي
گر سخنت نيست ، خموشي گزين
خانه بنه ، خانه بدوشي ، گزين !
ياوه مگو ، گر همه ، داغت نهند !
آهن ِ سوزان ، به دماغت نهند !
اينهمه ، شيدايي ِ " به به " مباش
دشمن ِ حقگوي ِ دل آگه ، مباش
آنکه ، ستايد سخنت ، از ريا
خصم ِ اصول است و ، رسول ِ " سيا "
تشنه دلي ، طالب ِ مستعمره
در پي گنج ِ تو ، به صد چنبره !
تازه رسولي چو رسولان ِ پيش
جنگي ِ تازان ، ز قفاي کشيش!
خانه بر انداز ِ تو ، باسيل ِ خون
از تو ، فرازنده ي پنجم ستون !
تا نشوي ، چو دگران ، غافلش
کينه ، به فرهنگ ِ تو دارد ، دلش !
پرت و پلاي ِ تو ، که دلخواه ِ اوست
رفتن اول قدم ، از راه ِ اوست !
سوي ِ فنا مي رود ، اين راه ِ ننگ
در پي ِ مردن چه شتابي ؟ درنگ !
*
گر سخني داري و ، انديشه اي
يا هنري مرد ِ خرد پيشه اي
خشت ِ نو ، از پشتِ کهن بايدت
گوش ِ دل القصه ، به من بايدت
ناخلفا ! ريشه ي پاکان مزن
تيشه ، به فرهنگ ِ نياکان ، مزن !
دشمن ِ هر قافيه بودن ، چرا ؟
بي سبب ، اين ياوه سرودن ، چرا ؟
بحر ِ عروضي ، که پر از گوهر است
گر تو ، لگامش نزني ، اژدر است !
رخش ِ سخن ، رخش ِ دليران بود
توسن ِ مرد افکن ِ شيران بود
خيز و ، بر اين رخش ِ تکاورنشين
همچو نياکان ِ دلاور نشين
*
تا به تو ، اين مرکب ِ زرين لگام
در ره ِ انديشه ، شود رام رام
ياوه مگو ، ياوه سرايي مکن
بر در ِ بيگانه ، گدايي مکن !
نغمه گر ، از پرده ي مغرب ، مشو
بنده ي هر قاهر و غالب ، مشو
ترجمه ، خوب است ، از آن گنج ِ زر
ع

نجوا (1388/02/14 12:50:19)

محکمه

" محکمه رسمي است " اين بگفت و فرو کوفت
کوبه ي چوبين به ميز ِ محکمه ، سرهنگ !
بر سر کرسي ، نشسته پيش ِ وي ، آرام
شيردلي ، شبچراغ ِ دانش و فرهنگ
تازه جواني ، به چهره چون گل ِ سيراب
خون ِ فروزان ِ زندگي ، به رگانش
شرزه پلنگي ، که کين ِ روبه ِ جنگل
کرده گرفتار ِ انتقام ِ سگانش !
بود گناهش ، ز ديد ِ کوته ِ قانون :
بانگ ِ رهايي زدن ، به گوش ِ غلامان !
سجده نبردن ، به پيش ِ حلقه به گوشان
دانه نخوردن ، ز دست ِ دانه به دامان !
تهمت ِ ديگر بر او ، شکستن ِ تنديس
بر سر ِ آن چارسو ، زمرد ِ ستمگر !
باد ِ مخالف شدن ، به کشتي ِ تاراج
در بر ِ دريادلان ِ برزده لنگر !
" محکمه رسمي است " فاتحانه به پا شد
دشمن ِ بيدادگر ، به دادستاني !
دست ِ ستيزش ، به تيغ ِ طعنه و دشنام
چشم ِ امديش ، به وعده هاي نهاني !
وعده ، که گر بشکند ، غرور ِ جوان را
سينه ، درخشنده تر کند ، به نشان ها !
ديده ، فروزنده تر کند ، به گهر ها
پايه ، گرانمايه تر کند ، به توان ها !
" دشمن ِ ملک است ، اين سبکسر ِ گستاخ
حجت ِ دعوي ، کتاب و دفتر و نامه "
الغرض ؛ آن ياوه هاي خوانده به استاد
بار ِ دگر خواند و ، خسته شد ز ادامه !
از سر ِ پرونده ، سر به کينه برافراشت
داور ِ پرخاشجو ، چو نيمه خدايي !
" نوبت ِ گفتار توست " گفت جوان را
گر به دفاعت ، بود اميد بقايي !
خاست جوان ، همچو شير ِ بسته به زنجير
چنبره زن ، گرد ِ شانه ، هر خم ِ يالش
در نگهش آتشي ، چو آتش ِ رگبار !
خشم ِ سيه ، گشته جانشين ِ ملالش
گفت : " من آن مشت ِ کيفرم ، که شکافد
مغز ِ پليدان ِ پست ِ هرزه درا را "
" روح شهيدان ِ خفته در دل ِ خاکم
کامده تا بفشرد ، گلوي شما را "
گفت : " من آن برق ِ فرصتم ، که درخشد
از دم ِ شمشير ِ آرزو به نيامان !"
گفت : " من آن سنگ ِ نفرتم ، که در افتد
برسر ِ ميناي بزم ِ باده به جامان "
گفت : " منم دست ِ انتقام ِ الهي "
گفت : " منم خشم ِ بي لگام ِ خروشان "
گفت : " منم چشم ِ انتظار ِ اسيران "
گفت : " منم بانگ ِ اعتراض ِ خموشان "
گفت و ، در آن شور ِ شادمانه همي ريخت
اشک و عرق ، دانه دانه ، از سر و رويش
" کينه ي خلقم که وقت ِ معرکه خواند
مير ِ شما ، ناسپاس و حادثه جويش "
" آ«چه رود بر سرم ، به محکمه ، زين پس
دانم و ، پروا ز حکم ِ محکمه ام نيست "
" تا که مرا در پي است ، همت ياران
آنکه نترسد ز حکم ِ محکمه ، کم نيست !"
چونکه لب از گفته بست و ، آنهمه گوهر
با دل ِ درد آشنا ، ز گنج ِ سخن سفت
از رخ ِ تابان ، عرق سترد به دستار
پس ، به خروشي گران ، ز سوز ِ جگر گفت :
" حسرت ِ من ، چشم باز ، و غرّش ِ رگبار ؛
ويژه که خواند ، در آن سپيده ، خروسي! "
" شوکت داماديم ، به حجله فزون باد !
تا بوَدَم ، مرگ ِ گرم بوسه ، عروسي ! "

نجوا (1388/02/14 12:49:56)

بهشت ِ گناه

جان چيست ؟ تا به پيش ِ نگاه ، آوارم ترا
آن به ، که عاشقانه ، به راه آورم تو را !
اي در شکنج ِ دوزخ ِ پاکيزه دامني !
خواهم ، که در بهشت ِ گناه آورم تو را !
خرم شبي ، که تا سر ِ آن خوابگاه ِ ناز
بر روي ِ دست ، چون پر کاه آورم تو را !
تا ، سرمه ساي ِ آن صف ِ مژگان ِ دلکشي
پيروزيم ، ار به جنگ ِ سپاه آورم تو را !
ترسم ، گداي ِ کوي ِ تو ناز آفرين شود
روزي دو ، گر به ديدن ِ شاه آورم تو را !
اي شاخ ِ گل ! وصال ِ تو در بوستان خوشست
بستر ، چو از پرند ِ گياه آورم تو را
ز آن دوش و بر ، دلا ، به زنخدان ِ او ، گراي
شايد ، به حيله ، بر سر ِ چاه آورم تو را !
اي بوسه ، خيز و ، بال و پري زن ، ز راه ِ دور
تا چون سفينه بر رخ ِ ماه آورم تو را
گيسو ، به پيش ِ چشم فريدون ، فشاند و گفت :
زين شام ِ خوش ، به روز ِ سياه آورم تو را !

نجوا (1388/02/14 12:49:39)

پرده گشايان !

ياران ، هم رفتند و ، يکي بازنمانده است
يک همدم ِ خوش ، در همه شيراز نمانده است !
روزي سخني بود و ، حريف ِ سخني بود
امروز ، يکي مرغ ِ همآواز نمانده است
دستي ، همه ، اين ياوه سرايان و ، دگر دست
جز انجمني ، قافيه پرداز نمانده است !
افکنده سري بين ، که درين خاک ِ طربناک
يک نادره پيوند ِ سرافراز ، نمانده است !
زاغ، ار شودش بلبل ِ شيدا ، نه شگفت است
بوي ، که بر او ، سايه ي شهباز نمانده است !
اين دخمه ، دگر در خور ِ مرغان ِ چمن ، نيست
گيرم ، که مرا ، خود پر ِ پرواز ، نمانده است !
پا تا سر ِ من ، جوش ِ نياز است و ، درين شهر
ياري ، که کند جلوه به صد ناز ، نمانده است !
ناخواسته ، چون کام ِ تو بخشد ، بت طناز !
مهري به دل ، از دلبر ِ طناز نمانده است !
پرهيز ِ فريدون ، همه زين پرده گشايان
سهل است ، که در پرده ، يکي راز نمانده است
الهامگر ِ طبع سخنور ، همه عشق است
عشقي چو نباشد ، سخني ، باز نمانده است !

نجوا (1388/02/14 12:49:16)

تيشه اي کو ؟

نسترن ها ، ياسمن ها ، سرو ها ، شمشادها
جمله دست افشان و ما دامنکشان ، چون بادها !
دست ِ پيري ، گر نويسد ، نکته ها دارم شگفت
کز جواني ، مانده بر ديوار ِ مغزم ، يادها !
کنج ِ خسرو ، تا درخشد ، وصل ِ شيرين حاصل است
تيشه اي کو ؟ تا زنم ، بر فرق ِ اين فرهادها !
بر گرانگوشان ، مگر سيلاب ِ خون آرد پيام
ورنه ، هرگز نشنوند ، آوازي ، از فريادها !
داغ ِ ناپيداي ِ بس زنجيرمان ، بر گردن است
ما ، به صورت مانده از هر طوق و بند ، آزادها !
اي که ، در چنگال ِ گرگان ، گوسفندي مي کني
دست و پايي زن ، خدارا ، پيش اين جلادها !
بي نشاني ، به ، که از هر ناسزا ، گيري نشان
پاس ِ بس يفماگري ها ، ياد ِ بس بيدادها !
دوردستان ، نيکبختانند و بر آتش دلان
آتش ديگر بود ، لبخند ِ اين دلشادها !
ما ، هزاران نقش ِ خوش ديديم و ، نابينا شديم
رنج ِ ما ، بيش است از اين کوران مادرزادها !
سيل ِ بي پرواي ِ رعد آواي ِ رود آسا کجاست
تا فرو ريزد به هم ، بنياد ِ بي بنيادها !
پيش ِ استادان ، فريدون ، سر ز شاگردي مپيچ
تا ز شاگردي ، به پيشت دم زنند ، استادها !

نجوا (1388/02/14 12:48:54)

روزگار !

خزان ، بديدن ِ آن روي چون بهار ، خوشست
بيا ، که شکوه ِ دل ، با غمگسار خوشست
به وعده ديرکن ، اي بخت ِ رونهاده به راه
که بر دلم ، غم ِ شيرين ِ انتظار خوشست !
ز گرد ِ فتنه ، جهان تيره شد ، به چشم ِ اميد
تهمتني ، که نمايد رخ از غبار ، خوشست
گرت ، لب از لب آن يار ِ گرم بوسه جداست
نگاه ِ تشنه ي چشمان ِ بوسه بار خوشست
درين کتاب ِ کهن ، داستان ِ تازه بسي است
ورق گشايي ِ انگشت ِ روزگار خوشست !
غزال زخمي ِ بختم ، که قطره قطره ي خون
ز من ، به دامن ِ هر دره ، يادگار خوشست
به رخنه ، خنده زند ، بنديان غمزده را
شکست ِ شوکت ِ خونين ِ اين حصار خوشست
بتا ! درنگ ِ زمانم ، به زنگ ِ تيره ، فسرد
زمانه ، چون سر ِ زلف تو ، بي قرار خوشست
دلا ، به موج ِ بلا ، سينه زن ، که گر شکني
شکسته زورق ِ افتاده بر کنار خوشست !
قفس ، نصيب ِ فريدون شد ، از تباهي ِ بخت
گريز تک تک ِ مرغان ِ هوشيار خوشست

نجوا (1388/02/14 12:48:32)

خنده ي خورشيد

بخنديد خورشيد و ، باران گذشت
نسيمي خوش ، از کوهساران گذشت
چمن در چمن ، ابر ِ گوهرفشان
بگرييد ، چون سوکواران گذشت !
عروسانه ، از طاق ِ رنگين کمان
شکوه ِ بهشت ِ بهاران گذشت !
دگر ره ، به آواز ِ مستانه ، کبک
خروشيد و ، در بوته زاران گذشت !
گل ، از گوش ِ هر خار بن ، برشکفت
مي ، از کام ِ پرهيزکاران گذشت !
هراسنده آهوي ِ نيلينه شاخ
ز هر گوشه ، چون بي قراران گذشت
بر آن صخره ، بشکست گيسوفشان
بلوري ، که در آبشاران گذشت
ز هر شاخه ، سنجاقکي ، رنگ رنگ
پرافشاند و ، بر جويباران گذشت !
بخ جنگل درون ، رود سر در فرود
به کردار ِ پيچنده ماران گذشت !
به گسترده بازوي ِ پرغنچه ، ياس
گل افشان ، ز دوش ِ چناران گذشت !
ز بدرود ِ هر غنچه ، زنبور مست
گران بوسه ، چون رهسپاران گذشت !
درخشان بهاري است ، پا در گريز
چو بختي ، که از بختياران گذشت !
نشايد درين فصل ِ شمشاد و گل
به آساني ، از گلعذاران گذشت !
بلورين تني جوي و ، جامي بزن
که فرصت شماران گذشت !
بهار ، اي فريدون ، همايون دمي است
که چابکتر از ، شهسواران گذشت !

نجوا (1388/02/14 12:48:8)

دوزخ جان

اندک اندک ، سال عمرم، دود شد
پيش ِ چشمم ، زندگي ، نابود شد
نوجواني رفت و ، برنايي گذشت
و آن بلورين عصر ِ شيدايي گذشت
بر دل ، آن باغ ِ خوش ِ پندارها
خارها رست از حقيقت ، خارها!
رنج ِ تنهايي ، غم بي ياوري
لرزه ها افکند ، بر خوشباوري !
آنکه بر من ، چهر ِ بودايي گرفت
با مسيح ِ دل ، يهودايي گرفت!
هر نقاب افکنده ياري ، شد ددي
کينه توزي ، گمرهي ، نابخردي !
هر که ديدم ، بر عقيدت ، پانهاد
همرهان را ، وقت ِ خفتن ، جا نهاد !
حزب ، افسون بود و ، مسلک طيبتي
جانفشاني ، شوخي ِ پر هيبتي !
کم کمک ، آن پرده ها ، برچيده شد
بعد ِ عمري ، ديدني ها ، ديده شد
تا چه ببينم ، پشت ِ اين پنجاه و چار
با دلي ، بر درد ِ دانايي ، دچار
اي دريغا ! شادي از من دور شد
تن فروکاهيد و ، جان رنجور شد
خود فريبي رفت و ، بينايي رسيد
ناشکيبي ، بر شکيبايي رسيد
ديگرم ، پرواي ِ جان ِ خويش نيست
خنده در من ، زهرخندي بيش نيست !
ويژه ، کاندر خانه ، با اين سرکشان
دوزخي دارم به دل ، آتشفشان
گر حقيقت ، سر زند ، از گفت ِ من
گفت ِ من ، آزرده دارد ، جفت ِ من !
وآنکه باشد خون ِ من ، در پيکرش
چون فلک ، با من گران باشد سرش !
تا نسازم تيره ، جان ِ پاک ِ خويش
خارپشتي مي کنم ، در لاک ِ خويش !
گر به سالاري ، گزينم بندگي
واي بر من ، واي بر اين زندگي !
من دگر ، بر موج ِ اين دريا کفم
خاندان را ، مهره اي ، بي مصرفم !
گر خزان ، از شاخه ريزد ، برگ ِ من
کس نگريد ، ساعتي ، بر مرگ ِ من !

نجوا (1388/02/14 12:47:49)

بيگانه !

درافتاده ، بر دشت ِ پنجاه و اند
من اينک ، يکي کوه تنهاييم !
سکوتم ، به آسوده جاني مگير
که خون مي چکد، از شکيباييم !
به همراع ِ اين ، دلربا دختران
به گيتي ، زنم هست و ، کاشانه نيز
سخن سنج ِ دوران ِ خويشم ، ولي
در آغوش ِ اين خانه ، بيگانه نيز
زن ، از پشت ِ سي سال پيوند ِ عمر
ندارد دگر ، تاب ِ تيمار ِ من !
به بيزاري ، از من گريزد ، که هست
دل آزرده ، از رنج ِ ديدار ِ من
مسيحا ، گر آن لاشه سگ ، برستود
به رخشنده الماس ِ دندان ِ او!
به چندين هنر ، کان ِ عيبم هنوز
چو بيند به من ، چشم ِ فتّان او
گر اين نکته ، دانستمي از نخست
که پيسوته ، پاداش ِ نيکي ، بدي است
بر اين ناسپاسي ، ببخشودمي
که بخشايش ، از کرده ي ايزدي است
هميدن غمينم ، کزان هر سه دخت
يکي نيست ديگر ، به فرمان من !
گرش نوشدارو ، فرستم به مرگ
به دور افکند ، جام ِ درمان ِ من !
بدان سرد و گرمي ، که از روزگار
چشيدم ، درين عمر ِ پنجاه و اند
درين خانه ديگر ، غريبم غريب
درين کلبه ديگر ، نژندک نژند!
به بزمي ، که نامش بود ، زندگي
من ، آن مانده مهمان ِ بي عزتم !
خدايا ! سرافرازيم ده ، به مرگ
مبادا ، به پستي کشد همّتم

1 2 3 4 5 >>