بيست و دو

درختاني را از خواب بيرون مي آورم
درختاني را در آگاهي کامل از روز
در چشمان تو گم مي کنم
 تو که
 با همه ي فقر و سفره بي نان
 در کنارم نشسته اي
 لبخند برلب داري
در چهار جهت اصلي
 چهار گل رازقي کاشته اي
عطر رازقي ما را درخشان
مملو از قضاوتي زودگذر به شب مي سپارد
همه چيز را ديده ايم
تجربه هاي سنگين ما
 ما را پاداش مي دهد
 که آرام گريه کنيم
مردم گريز
 نشاني خانه خويش را گم کرده ايم
لطف بنفشه را مي دانيم
اما ديگر بنفشه را هم نگاه نمي کنيم
ما نمي دانيم
شايد در کنار بنفشه
دشنه اي را به خاک سپرده باشند
بايد گريست
بايد خاموش و تار
به پايان هفته خيره شد
شايد باران
 ما
من و تو
چتر را در يک روز باراني
در يک مغازه که به تماشاي
گلهاي مصنوعي
رفته بوديم
 گم کرديم
 

بيست و يک

 هنگام روز
کجا مي روي
 در خانه بمان
غمگينم
گيلاس ها بر درختان نشسته اند
پرنده از تنهايي
 پر نمي زند
هراس دارد
 من
 همواره در روز
زخم قلبم را به تو
نشان مي دهم
در خانه بمان
آوازها
از خانه دور است
يک ستاره
 هنوز در آسمان
 مانده است
 شب مي شود
 گلهاي سرخ
در شب
 در باغچه ديده نمي شوند
در باغچه يادبود تو است
کنار اين بوته هاي گل سرخ
مي خواستي بميري
 مردي
به تو بانگ زديم
تو را صدا کرديم
تو مرده بودي
يار من
 لحظه اي در بهشت
 دوام آور
شب تمام مي شود
 کليد خانه را
 گم کرده بوديم
 در کوچه مانديم
 در کنار خانه
علف ها روييده بود
اما چه سود
سايه نداشتند
زاده شدم
که لباس نو بپوشم
جمعه ها تعطيل باشد
 در تابستان
 آب سرد بنوشم
عشق را باور کنم
کلمات مرا به ستوه نمي آورد
انگشتانم
 در ميان برگهاي درختان
 تسليم روز مي شوم
لباسها بر تنم
کهنه است
 من
 در تابستان آب گرم
 مي نوشم
 هنوز تشنه ام 

بيست

نوزده

چه سرگردان است اين عشق
 که بايد نشاني اش را
از کوچه هاي بن بست گرفت
 چه حديثي است عشق
 که نمي پوسد و افسرده نيست
 حتي آن هنگام
که از آسمان به خانه آوار
شود
 

هجده

هفده

دست تو
 چه قدر تاخير دارد
وقتي که چاي گرم مي شود
 و تو
 چاي سرد را تعارف مي کني
دو سه ماه ديگر اين اطلسي
 که تو کاشته اي
 گل مي دهد
من به ساعت نگاه مي کنم
تو مي ميري
شمع روشن را به اتاق آوردند
 اطلسي گل داده است
قطار در سپيده دم
کنار اطلسي منتظر تو
 در باد ايستاده است
 گل اطلسي بر سينه تو بود
 وقتي تو را
 براي دفن مي بردند
هنگام که تو مرده بودي
 آدم به گل خفته بود
هنگام که تو مرده بودي
ياران به عشق و عطر
مانده بودند
همه ي ما را دعوت کردند
تا در آن عکس يادگاري باشيم
 عکاس سراغ تو را گرفت
من بودم
 تو نبودي
تو مرده بودي
عکاس از همه ي ما بدون تو
عکس يادگاري گرفت
عکس را چاپ کردند
آوردند
 در همه ي عکس فقط يک شاخه اطلسي
و دو دست
 از جواني تو
 در شهرستان
 ديده مي شد
 ما همه در عکس سياه بوديم 

شانزده

 پنهان نمي کنم
خانم ها
 آقايان
من نيز مي دانم که ميوه
 در سوگواري طعم ندارد
حرف اگر بزنيم
حرف آوازهايي ست
که زير باران هم
مي توان خواند
 

 پانزده

 در اين ايوان
 که کنون ايستاده ام
 سال تحويل مي شود
 در آن غروب ماه اسفند
از همه ي ياران شاعرم
در اين ايوان ياد کرده ام
 مادرم
 در اين ايوان
 در روزي باراني
 سفره را پهن کرده بود
 براي فهرست عمر من
 ناتمام گريه کرده بود
همه ي عمر در پي فرصتي بود
که براي من در اين ايوان
 از يک صبح تا يک شب
 گريه کند
شفاي من
سالهاي پيش در يک غروب پاييزي
در خياباني که سرانجام دانستم
 انتها ندارد
 گم شد
 مادرم
 در ايوان
 وقوع خوشبختي را براي ما دو تن
من و مادرم
 حدس زده بود
صداي برگ ها را شنيده بوديم
آميخته به ابر بودم
 زبانم لکنت داشت
 قدر و منزلت اندوه را مي دانستم
پس
 هنگامي که گريه هم بر من عارض شد
قدر گريه را هم دانستم
 همسايه ها
 به من گفتند : اندوه به تو لطف داشته است
 که در ماه اسفند به سراغ تو آمده است 

چهارده

چهارده