ترس از خداوند در ارتباط مستقيم از اوست.اطاعات ممکن است در وهله ياول سخت به نظر آيد اما پيامدهاي نا اطاعتي هميشه بسيار سختر از عمل اطاعت است.
ما در همه حال از الطاف الهي بهره مي بريم و همين لطف و رحمت اوست که ما را قادر مي سازد تا از صميم قلب او را اطاعت نماييم.
هرچي بيشتر درباره ي خدا براساس کلام وحي او مطالعه و بررسي کنيم, بخش عظيم تري از وجود نامتناهي او را خواهيم شناخت.
هرچه درک ما از عدالت, حکمت و وفاداري و محبت او عميقتر باشد, اطاعت از او آسان تر خواهد نمود.
ترس خداوند در زندگي ما هنگامي آشکار ميشود که اطاعتي محض, شادمانه و بي درنگ از او داشته باشيم.
هر چيز ديگري غير از اين نا اطاعتي است.اطاعت با تاخير, اطاعت جزيي نا اطاعتي است. غرلوند و شکايت در انجام آن چه خدا از ما خواسته است هم نا اطاعتي است.
دو عاملي که دست در دست يکديگر دارن و ما را به اطاعتي عميق و شيرين از او رهنمون مي سازند, کسب شناختي واقعي از وجود او بر اساس کلام الهي است.
شناخت ما از خداوند تا چه اندازه است؟
در هر سطحي از شناخت او که هستيم باز هم براي رشد دير نست. تنها کافي است کمي از طلاي خود را در پاي او بريزيم!
منظورم وقت ماست.
ما نبايد دستورات خدا را طبقه بندي کنيم چون همه داراي ارزشي برابر هستند چرا که مهم اطاعت کردن از او به خاطر وجود شيرين خود اوست. چه در بزگترين احکام و چه در کوچکترين احکام.
بعضي از ما شايد پيش خود اينگونه فکر کنند:(( اگر فقط من و خدا در اين جهان بوديم بسيار آسان بود که درست مطابق هدايت هاي او در زندگي کنم, ولي وقتي پاي خيلي آدمهاي ديگر هم در ميان است....اوضاع فرق مي کند و اطاعت کردن سخت ميشود))
اما خدا مي خواهد بداند که ما براي کدام يک زندگي مي کنيم؟ او يا ديگران؟؟!!