صبح بي تو رنگ بعد از ظهر يک آدينه دارد

بي تو حتي مهرباني حالتي از کينه دارد

بي تو مي گويند تعطيل است کار عشقبازي

عشق اما کي خبر از شنبه و آدينه دارد

جغد بر ويرانه مي خواند به انکار تو

اماخاک اين ويرانه ها بويي از آن گنجينه دارد

خواستم از رنجش دوري بگويم يادم آمد

عشق با آزار خويشاوندي ديرينه دارد

روي آنم نيست تا در آرزو دستي برآرماي

خوش آن دستي که رنگ آبرو از پينه دارد

در هواي عاشقان پر مي کشد با بيقراري

آن کبوتر چاهي زخمي که او در سينه دارد

ناگهان قفل بزرگ تيرگي را مي گشايد

آنکه در دستش کليد شهر پر آيينه دارد

عمريست که در حسرت ديدار جمالت              من همجو گدا بر سر اين راه نشستم.

از بهر رسيدن به تو اي يوسف زهرا             از هستي و از جاه و جنان دل بگسستم.

شب تا به سحر بهر ظهورت گل هستي              بر در گه حق،قافله اشک ببستم.

با اين همه آلودگي و جرم گناهم               از بهر شفاعت سوي حق،دل به تو بستم.

عمريست که از بهر عنايت ز تو مولا           هر جمعه که آيد من در اين خانه نشستم

کي ببينم چهره زيباي دوست؟

کي ببويم لعل شکر خاي دوست؟

کي درآويزم به دام زلف يار؟   

کي نهم يک لحظه سر بر پاي دوست؟

کي برافشانم به روي دوست جان ؟ 

  کي بگيرم زلف مشک آساي دوست؟

اين چنين پيدا زما پنهان چراست؟  

  طلعت خوب جهان آراي دوست؟

همچو چشم دوست بيمارم ، کجاست؟  

شکرزان لعل جان افزاي دوست؟

در دل تنگم نمي گنجد جهان  

خود نگنجد دشمن اندرجاي دوست؟

دشمنم گويد که ترک دوست گير  

من به رغم دشمنان جوياي دوست ؟