خدايا منو ببخش اگه يه وقتايي فکر ميکنم وظيفه ات هست که همه چيز رو بهم بدي و يه جورايي هميشه ازت طلبکارم...
خدايا منو ببخش اگه بابت اون چيزهايي که بهم ندادي اون جور که بايد شکرت رو به جا نمي آرم...
خدايا منو ببخش که هميشه تو ناخوشي ها يادم مي افته که يه خدايي هم دارم...
خدايا منو ببخش که هميشه تو نمازم همه جا هستم الا در نماز...
خدايا منو ببخش يه وقتايي به خاطر نماز هيچ و پوچ و بي روحي که مي خونم فکر ميکنم لايق بهترين ها هستم.
خدايا منو ببخش که هميشه براي همه چيز و همه کس به اندازه ي کافي وقت دارم؛ جز براي نماز خوندن و با تو بودن...
خدايا منو ببخش که ساعتهاي متوالي رو با ديگران مي گذرونم ولي موقع نماز خوندن از همه ي مستحبات فاکتور مي گيرم...
خدايا منو ببخش که بهت اعترض ميکنم وقتايي که دستم رو با مهرباني مي گيري و از پرتگاه نجاتم ميدي...
خدايا منو ببخش اگر هميشه به فکر رضاي همه ي هيچ ها هستم؛ ولي به فکر رضاي تو که همه هستي نيستم...
خدايا منو ببخش که فکر کردن به هيچ ها ، غبار بر دلم نشانده تا نتوانم تو را بشناسم...
خدايا منو ببخش اگر يه وقتايي تورو دشمن خودم ميدونم و همه ي هيچ ها رو دوست خودم...
خدايا منو ببخش اگر يه وقتايي يادم ميره که تو خدايي و من بنده ات...
خدايا منو ببخش...
خدايا منو ببخش...