پاي کوبان سينه خيزان آمدم تا آدمي ديگر شوم

                                             اشک ريزان سينه سوزان آمدم تا آدمي ديگر شوم

موج دنيا ،زخم طوفان ،هم بکوبد هم بسوزاند مرا

                                             مرد افکن، تيغ در جان، آمدم تا آدمي ديگر شوم

بي زبانان ،نوحه گويان، آدميت را نشانم مي دهند

                                             مُهر بر لب ،شعله در جان ،آمدم تا آدمي ديگر شوم

سبز پوشان، سينه سرخان ،ساغر جام مي مستي شدند

                                                جام ريزان ،ديده مستان، آمدم تا آدمي ديگر شوم

عشق سوزان، مِهر جانان ،مي طراود از رگ و ريحانشان

                                              ريشه سختان، سرو پيمان ،آمدم تا آدمي ديگر شوم

اي طبيبان، مي   پرستان روح از بي بادگي حيران شده

                                                چون گدايان ،مست جانان، آمدم تا آدمي ديگر شوم

پيک سبحان گفت اين سان: آمدي تا آدمي ديگر شوي؟

                                                 مِي ، بنوشان ، گو هزاران  آمدم تا آدمي ديگر شوم

تا کي به سر و سينه زنم تا تو بيايي

                                    تا کي سپر کينه شوم تا تو بيايي

سوز دل من شعله زده جان وتنم را

                                    تا کي شرر شعله شوم تا تو بيايي

ميخانه شده بي تو به غم خانه مبدل

                                      تا کي سرِ مستانه شوم تا تو بيايي

چون شمع وجودت همه را نور حيات است

                                     تا کي پرِ پروانه شوم تا تو بيايي

گفتي که ميايي ز پس پرده غيبت

                                     تا کي به افق خيره شوم تا تو بيايي

روز و شب من در پي اشکم چو روان است

                                      تا کي ز پي جمعه شوم تا تو بيايي

                   بسم الله الرحمن الرحيم

با يـار چه مي گــــويي  زيــن قبلــــه چه مي خواهي

از عشــــق چه مي جويـي زين قبلــه چه مي خواهي

از فـــــرش بـــــه اعلايـــي   پـــر کنـــده ز دنيـــــايي

از چيست که شيــــــدايي زين قبلــــه چه مي خواهي

شب از تو چـــه مي بيند پيچـــک به چــــه مي پيچد

اشکـــــت رخ گـــل شـويـد زين قبله چه مي خواهي

قلب از چـــه برآشفتــــه  در سينــــه چه بنهفتــــــه

دل از همــــه جا شستـــه زين قبلـه چه مي خواهي

بر گــــرد دلت گشتـــــم ، وز بـــاده تــو مستـــــم

آخــــر تو بگو جانــــــا زين قبلـــه چه مي خواهي

مشتاقـــــي من ديــدي، مي، دادي و پـــرسيـــــدي

چون مست شدي خود گو زين قبله چه مي خواهي

                                                بسم الله الرحمن الرحيم

سينـــه مالامال درد است کو رفيــق و همدمـي...........گو به پيک بي کسان مارا رسد کي محرمي

زين عجوزه روزگاران شرحه شرحه سينه ام............بهر ايـــن خــــونيـن دلان آخـر که دارد مـرهمي

ديــن و ايمــان  همتـراز خاک دنيا رفتــه است ..........غوطــــه در دريـا زنــان ، مــــا را نمايــان آدمي

عمر خــاکي هم به صيــد دام نا اهــلان برفــت..........روز و شب نالـــيــدم و آخـــر نيـــــاســـودم دمي

راه عشــق آبـــاد را مستـــان کجا فهميـــده انــد.........زخم مستان خورده ام زين وادي سرو وسهي

                              زين روايت يک حکايت سنجش اهل دل است

                               اشک روزواشک شب راچون نيرزد شبنمي

                                   بسم الله الرحمن الرحيم

سيـــرتت داد از کفـــم ني صـورتت.....باطنت را جـــــان کنــم ني بـــودنت

روبهان دورند از جــــــام و مي ات.....عشق و ايمان رسته از بام و پي ات

بـر وجـودت گـل بـه پابوســــي رود.....پس بـر آن گـــل اين گـدا سويي رود

عطر ايمان ، شوق مهـر و لطف تو.....گــل طــــراود بر دلــم ، گويــــد زتو

سنـگ دل را وا کنـد هر شـه پــرش.....غم فـرو ريزد ز مهـــر و منظــــرش

جــام غم گـيــري زدستـم بــي درنگ..... تا کنــي دور از دلــم درد و خـدنگ

اقتـــدا گــر مـي کنــم حکمـم چنيــــــن .....قصــد قـربت کــــرده ام نيّـت ببيــن

اين نه آن گل، گل ستان رامعني است..... ليلي اش گويم جنـان را معنـي است

شرط عشق و عهد و انصاف اين بود.....تا بــود هـــم ايـن بـــود هــم آن بــود

من هنــوزم بــر درت چــون ســــائلم.....بشکنــي ظــــرفــــم ، يقينــــاً قــــابلم

بسم الله الرحمن الرحيم

ديشب از اشکم ستاره پر کشد

خوب ديدم ولي ، او را نديد

اشک شايد گونه را غلطيدني است

پس مسير اشک را بوسيدني است

عقل و هوشم هي هي ام کردند باز

اين نه آن مستي عشق جانگداز

عشق يعني پله اي بالا برو

در حقيقت نه قدم گامي جلو

فرصت دل را سپردن هم گذشت

بخت حتي خوب مردن هم گذشت

در هجوم خاک تنها مانده ام

مردها رفتند و من جا مانده ام

مي توان قلب شقايق را بدوخت

مي توان آتش گرفت اما نسوخت

قسمت ما گر نشد عيبم مگير

روحم آنجا پس سراغ جان مگير

مي روي در دشت و صحراي دعا

آنکه روزي سجده گاهم بود و آه

اين امانت نک گشوده چشم دل

سر خوش و سرمست بوديم نک خجل

اين امانت زخم روي سينه هاست

اين امانت پيکر تفتيده هاست

پر شکسته دور دور از نعمتم

ساحلم آنجا و من در غفلتم

سوي عشق آباد راهي مي شوي

همرهت اين دل اگر باني شوي

آن صدف امروز لب بر من گشود

حکمت اين لب گشايي ها چه بود

وادي پروانه ها ميخواندت

 رو که اينک ياس ها مي خواندت